بی گمان معصومان (ع) قرآن ناطق و مفسران آن هستند. در آیات قرآنی از محبت خداوند به مومنان بسیار سخن رفته است و این که انسان کامل کسی است که افزون بر جست و جوی رضا و خشنودی الهی می بایست در جست و جوی محبت وی باشد. قرآن از زبان پیامبر(ص) بر این مطلب تاکید می کند که اگر کسی می خواهد به محبت الهی دست یابد و محبوب خاص خدا گردد می بایست از راه وی پیروی کند. مومنان کسانی هستند که با پیروی از راه پیامبر(ص) که راه راست و کوتاه ترین است به جایگاه حب و عشق رسیده اند. این گونه است که مصداق یحبونه و بحبهم شده اند. به این معنا که خدا محبوب مومنان است ومومنان نیز محبوب خدا می شوند و این گونه است که مهربانی هر دو سر می شود.
در روایات معصومان (ع) دین را چیزی جز دوستی و محبت ندانسته اند و گفته اند: هل الدین الا الحب ؛ مگر دین چیزی جز دوستی است.
پیامبر اکرم (ص) پاداش و مزد تلاش های خویش را دوستی و محبت به اهل بیت و ذوالقربی خویش دانسته اند و خداوند این خواسته را بیان می دارد و تبیین می کند که این نیز سودش برای مومنان است و اگر محبت اهل بیت خویش را از مومنان خواسته است تنها برای این است که مومنان از آن بهره گیرند. اینان همان وسایل و اسبابی است که با تمسک و توسل به ایشان می توان به قرب الهی دست یافت و محبوب خدا شد. این گونه است که محبت اهل بیت همان راهی است که می بایست پیموده شود تا محبوب رسول خدا(ص) شده و در نهایت دوستی و محبت خدا را به خویش جلب کرد.
ابتغای وسیله و جستن ابزار تقرب جز محبت اهل بیت (ع) نیست. از این روست که ما شیعیان از ایمان چیزی جز محبت و عشق به اهل بیت (ع) چیزی نیاموخته ایم.
در باروهایمان آنان نه تنها حاضرند بلکه این حضورشان تاثیر گذار است و آنان نه تنها به جهت مقام قربی که دارند زنده اند و از روزی خداوند همانند بلکه برتر از شهدا بهره می گیرند بلکه با حضور خویش دستگیر و مددکار این عاشقان و دوستان خویش هستند.
پیامبری که می فرماید که مردگان قریش در چاه بدر آگاه تر از زندگان هستند چگونه می شود ما به این باور نرسیده باشیم که معصومانی که در مقام عصمت کبرا هستند و از مقام قاب قوسین او ادنی بهره مند از حضور در زندگی ما غایب هستند و به نیازهای ما آگاه نمی باشند؟
ما بر این باوریم که آنان در زمانی که بودند ودر این جهان می زیستند و پس از شهادتشان ( ما منا الا مسموم او مقتول ) بر امور جهان و هستی آگاهی و بصیرت داشته و بر احوال ما خبیرند. از این رو دست توسل به دامن ایشان می آویزیم و بر این تمسک و توسل خرسندیم.
اماما هر چند که فرسنگ ها از جغرافیای تو دوریم ولی دل هایمان میزبان همیشه توست. جز عشق و محبت و مهر تو سرمایه ای نداریم و جز به عنایت تو دل نبسته ایم. پس ما را نه امروز که هر روزمان دریاب